در اقتصاد ایران، بانک ها «تجارت پول» می کنند
در فضای اقتصادی ایران، بانک و مؤسسه ای که پول بیشتر دارند، قانون را به گونه ای اجرا می کنند که پول روی پول بگذارند و ثروتمندتر شوند، بدون اینکه کاری انجام داده باشند؛ بنابراین، باید گفت، این تولید نیست که خلق پول می کند، بلکه این پول است که خود را خلق و تکثیر می کند.
در اقتصاد ایران به جای آنکه تولید کنندگان با هم رقابت داشته باشند، بانک ها با یکدیگر در راستای افزایش نرخ بهره رقابت دارند. حال در این راستا، یک پرسش جدی مطرح می شود و آن اینکه وقتی بازدهی تولید بسیار پایین است، چرا بانک ها باید طالب پرداخت وام های گران به مشتری باشند و ...؟!
به گزارش «تابناک»، پس از آنکه ماده دو، بسته پولی تعیین سود سپرده ها را به بانک ها واگذار کرد، با وجود آنکه سقف سود تسهیلات 21 درصد تعیین شده بود، عملا انتظار می رفت، بانک ها در تعیین نرخ سود سپرده ها دست کم بیش از 21 درصد پیش نروند، ولی با کمال شگفتی، دیدیم که برخی مؤسسات اعتباری و بانک ها با استناد به همین ماده، نرخ های بیش از میزان را اعلام کرده اند؛ کاری که سبب شد معاون نظارتی بانک مرکزی، تعیین نرخ سود های بالا را غیر قانونی اعلام کند.
حال پرسش اصلی این است که چگونه می توان پذیرفت، یک بانک نرخ سود سپرده ها را بیش از نرخ سود تسهیلات اعمال کند، حال آن که این کار به معنای آن است که هزینه های خویش را به دست خود از درآمدهایش افزایش داده است؟!
پرسش دیگر که می توان مطرح کرد، این که هدف اصلی بانک این است که واسطه ای بین بخش خصوصی و مردم باشد و یا به عبارتی، سرمایه های جمع آوری شده را به سمت تولید هدایت کند و این در حالی است که در اقتصاد ایران، بانک ها سیاست های انقباضی در ارتباط با بخش های تولیدی در پیش گرفته اند.
حال در شرایطی که حجم بازارهای مالی ایران شش برابر بخش حقیقی است، بانک ها به چه فعالیتی مشغولند؟
تنها یک پاسخ باقی می ماند و آن این که زمینه ای فراهم آمده باشد که هر کس بیشتر سرمایه و پول داشته باشد، می تواند بیشتر به خلق و تکثیر آن بپردازد و این هشداری است که بارها اقتصاددانان از آن سخن به میان آورده اند و آن این است که نگذاریم شرایط اقتصادی به گونه ای شود که بانک ها و مؤسسات اعتباری و هر کس که سرمایه و پول فروان دارد، از راه های غیر تولیدی، دست به خلق سرمایه بیشتر با سرمایه خود بزند؛ کاری که در اقتصاد از آن به نام «تجارت پول» یاد می شود؛ به این معنا که دیگر این تولید نیست که خلق پول می کند، بلکه این پول است که خود را تکثیر و خلق می کند.
بنابراین، برای مبارزه با این رویه، نمی توان دستوری وارد عمل شد، بلکه باید راه خلق ثروت های واقعی را ایجاد و قفل های موجود بر آن را باز کرد. اقتصادی که نتواند از راه تولید به پول برسد، بناچار راه دیگری را برخواهد گزید و در انتخاب این راه، همه سیاستگذاران اقتصادی مسئولند.