حسین حقگو
در سالهای اخیر عمده انرژی و وقت كارشناسان و فعالان اقتصادی و صنعتی صرف ایجاد زبان مشترک با دولتیان در مفاهیم و مبانی اساسی توسعهای شد؛ اینكه توسعه اقتصادی امری لازم، ضروری و متكی به تولید آن هم عالیترین نوع آن یعنی تولید صنعتی است.

اینکه «تولید ثروت» بر «توزیع» آن مقدم و این خود نیز مستلزم ایجاد فضای مناسب كسب و كار است. اینكه ایجاد چنین فضایی از طریق كاهش حضور دولت در عرصه تصدیگریهای اقتصادی و امكان دادن به بخش خصوصی برای نقشآفرینی در این عرصه و مشاركت در تصمیمسازیها میسر است و بسیاری موارد دیگر. اظهارات رییسجمهور منتخب و مشاور اقتصادی ایشان در توجه به ضرورتهای فوق و از جمله لزوم حل مشكلات دامنگیر بخشهای تولیدی و سپردن بسیاری از كارها به انجمنها و تشكلها، تدوین سریع آییننامههای قانون بهبود فضای كسب و كار، ایجاد معاونت سرمایهگذاری در ریاستجمهوری و احیاي سازمان مدیریت و برنامهریزی و... نشاندهنده آگاهی كافی دولت جدید از چالشهای اقتصادی و صنعتی كشور است.

به نظر میرسد اكنون مرحلهای دیگر آغاز شده است كه كارشناسان و فعالان اقتصادی و بهخصوص مجموعه تشكلهای صنعتی در حوزههای مختلف باید روش خود را برای همكاری با دولت تغییر داده و به جای طرح مباحث كلی، كلان و اقناع كردن طرف مقابل (دولت) به مسائلی كه خود از آن بهخوبی اطلاع دارند، دو رویكرد جدید را در دستور كار خود قرار دهند.

-1 طرحهای عملیاتی با مشخص کردن هزینه و زمان هر طرح (توجیه فنی- اقتصادی) در جهت كاهش مشكلات مختلف مبتلا به تولید كشور ارائه دهند.
-2 با تقویت قدرت كارشناسی و انسجام ساختار درونی خود، توانمندیشان را برای همكاری با دولت و بر دوش كشیدن وظایف جدید به اثبات برسانند.

دنیای اقتصاد