اسدالله عسگراولادی: این سخن امام علی ساخته کمونیست*هاست
اسدالله عسگراولادی: این سخن امام علی ساخته کمونیست*هاست
عسگراولادی درباره بیان امیرالمومنین (ع) که فرموده*اند «هیچ ثروتی در جایی انباشته نمی*شود، مگر اینکه حقی در کنار آن از بین رفته باشد!» گفت: اصلاً چنین فرمایشی وجود ندارد! من ۱۰ بار نهج البلاغه را خوانده*ام، چنین چیزی در آن نبود، شما اگر پیدا کردید، بگویید که در کدام فراز است؛ این*ها ساخته کمونیست*ها یا کمونیست*های وطنی است!
[Only Registered and Activated Users Can See Links. Click Here To Register...]به گزارش تریبون مستضعفین اسدالله عسکراولادی رئیس اتاق بازگانی ایران و چین که تجربه*ای ۵۸ ساله در تجارت دارد در گفت*وگو با روزنامه «جوان» به سؤالات خبرنگار این روزنامه حول «فقر و غنا» و «عدالت اجتماعی» تفسیرهای خاصی از این کلید*واژه*های گفتمانی کرده است. وی که در این مصاحبه خود را «آدم ساده*ای از کسبه جزء تهران» معرفی می*کند که صورت*اش را با سیلی سرخ نگاه می*دارد، یکی از مشهورترین گفتارهای امام*علی یعنی «ما رایت نعمه موفوره الا و فی جانبها حق مضیع» را انکار می*کند و «دارا بودن» را یک ارزش معرفی می*کند. در ادامه بخش*هایی از سخنان عسگراولادی را به نقل از ایسنا می*خوانید: - برخی افراد در جایگاه*هایی قرار گرفته*اند که زرنگی می*کنند و رانت*هایشان از دید ناظران دولتی و قضایی مخفی می*ماند؛ برخی پولشویی*ها، فرار از مالیات*ها و روابط ناسالم دولت با بخش خصوصی در همین وضعیت پیش می*آید که منجر به بی*عدالتی می*شود. بنابراین، برای برقراری عدالت اجتماعی، دولت*ها باید ترتیبی بدهند که درآمد*ها عادلانه توزیع شود. - خیلی صریح بگویم؛ ریشه مشکل به اینجا بر می*گردد که دولت*ها به جای ایجاد اشتغال برای اقشار پایین، بیشتر به فکر حکومت کردن بر آن*ها هستند؛ سیاسی هم صحبت نمی*کنم، بلکه تخصصی و بر اساس تجربه حرف می*زنم؛ مثلاً ببینید، امروز به جای پول دادن به افراد ضعیف جامعه به عنوان «یارانه»، باید برای آن*ها شغل ایجاد کنیم… چون از این مسئله غافل بوده*ایم، عده*ای هشتشان گرو نُه*شان است؛ البته بیکاری باعث انحرافات دیگری هم می*شود. بنابراین دولت*ها وظیفه دارند که شغل برای افراد ایجاد کنند. -دومین نکته پس از «ایجاد شغل»، این است که «سیستم توزیع ثروت» در جامعه باید بازنگری شود تا عدالت اجتماعی برقرار شود؛ امام (ره) همیشه می*فرمودند: «مرز دارا بودن، حلال و حرام است»، باید جلوی داشتن*های حرام را بگیریم؛ ثروت*های اندوخته شده بی*حد و حساب، آمیخته به حرام است، یعنی اگر مرز*ها رعایت شود و کار حلال باشد، اینطور اختلاف طبقاتی سنگین به وجود نمی*آید. - در پاسخ به اشاره به بیان امیرالمومنین (ع) که فرموده*اند «هیچ ثروتی در جایی انباشته نمی*شود، مگر اینکه حقی در کنار آن از بین رفته باشد!»: نه، من آن را قبول ندارم! فرمایش حضرت امیر (ع) این است که مواظب حلال و حرام زندگیت باش. اصلاً چنین فرمایشی وجود ندارد! من ۱۰ بار نهج البلاغه را خوانده*ام، چنین چیزی در آن نبود، شما اگر پیدا کردید، بگویید که در کدام فراز است؛ این*ها ساخته کمونیست*ها یا کمونیست*های وطنی است! ایشان مرز ارزش*ها را «حلال و حرام» دانسته*اند، نه اینکه اگر ثروتی انباشته شد، در کنار آن حقی از بین رفته است. - حتی بد نیست، بدانید که یک بار یکی از وزرا در همین اتاق (اتاق بازرگانی) فریاد می*زد و می*گفت که پیغمبر (ص) فرموده: «الفقرُ فخری: فقر مایه فخر من است». به او گفتم تو اشتباه می*کنی! منظور پیامبر، فقر علمی بوده است که باعث انگیزه برای طلب علم می*شود و آن علم هم مایه فخر انسان می*شود، نه اینکه فقر مالی باعث فخر آدم باشد؛ چراکه اگر پیغمبر ما فقیر بود و فقر مالی را مایه فخر خود می*دانست، هیچ وقت با زن ثروتمند ازدواج نمی*کرد؛ بنابراین اگر بخواهیم این افکار را داشته باشیم، به هیچ جا نمی*رسیم. پس عدالت اجتماعی باید در توزیع عادلانه ثروت دیده شود؛ مثلاً اگر وزیری از مسئولیتش کنار می*رود و می*گویند ثروتش بالای ۲۰۰ میلیارد تومان است، باید از او پرسید که از کجا آورده است؟! چون در کنار او کارگرش با ۳۰۰ هزار تومان زندگی می*کند؛ این*ها با هم جور در نمی*آید و اندیشمندان ما خیلی باید روی این مسئله وقت بگذارند. - به شرط رعایت مرز حلال و حرام، «داشتن و دارا بودن» ضد ارزش نیست، بلکه خودِ ارزش است؛ ببینید، وقتی عراق حمله کرد و جنگ شروع شد، دارایی دولت حدود ۱۳۵ میلیارد دلار بود، اما آمار*ها نشان می*دهد که در آن سال*ها، یک هزار میلیارد دلار از خانه*های مردم بیرون آمد تا جنگ اداره شد! حالا اگر ما ملت فقیری بودیم و چیزی نداشتیم، ۱۳۵ میلیارد دلار دولت به چه دردی می*خورد؟! پس، ثروت نباید ضد*ارزش تلقی شود. - من آدم ثروتمندی به آن معنا نیستم، خودم را ثروتمند نشان می*دهم! یعنی سعی می*کنم صورتم را با سیلی سرخ نگه دارم، این شایعاتی هم که درباره ثروتمند بودن من هست، دروغ است! من مستغنی هستم، نه ثروتمند. حدود ۶۰ سال پیش سفری داشتم به یکی از کشورهای خارجی. در آنجا در پای یک ساختمان عظیم، سه جمله از صاحب آنکه یک سرمایه دار کلان بود، نوشته شده بود: «در کارم موفق شدم، چون زود*تر از دیگران مطلع شدم، زود*تر از دیگران تصمیم گرفتم و زود*تر از دیگران اجرا کردم»؛ من سه اصل دیگر را به آن سه اصل اضافه کردم؛ «خدا را ناظر بر اعمالم می*دانم، به حقوق دیگران احترام می*گذارم و دست اندازی نمی*کنم، در کارم صداقت دارم». - پس باز هم می*گویم که ثروتمند نیستم، چون با فرمان امام (ره) به عنوان نماینده ایشان وارد اتاق بازرگانی شدم؛ حضرت امام که به آدم*های «ثروتمند به آن معنا»، حُکم و فرمان نمی*داد! من به عمد خودم را بزرگ نشان می*دهم که بگویم تاجر موفقی هستم، شاید هم اشتباه می*کنم؛ در صورتی که کل اموال من در تهران «یک خانه، یک انبار و یک دفتر» است، در دماوند هم «یک باغ» دارم و در جاهایی مثل کرمان و رفسنجان هم که مراکز کارم هستند، یک انبار دارم؛ همین! ولی انعکاسش این است که خیلی دارم، اما باور کنید که اینطور نیست!
منبع: [Only Registered and Activated Users Can See Links. Click Here To Register...]
