دلایل حضور زود هنگام آلمان در ایران

به گزارش دویچه آلمان دانیل برنبک در پاسخ به شتابزده عمل کردن معاون صدراعظم آلمان در ورود به ایران اظهار کرد: چیزی که هماکنون دارد روی میدهد، یک «مراجعه» نیست. شرکتهای آلمانی اکیدا ضوابط سیاست خارجی اتحادیه اروپا را مراعات کرده و به هیچوجه از خطمشی مذاکرات تخطی نکردهاند. مادامی که مذاکرات در وین لوزان یا جایی دیگر در جریان بود، هیچ هیات اقتصادی یا دولتی آلمان در ایران نبود و در نهایت، دیدارهایی توسط اتاق صنایع و بازرگانی انجام میگرفت. باید این را بگویم که کشورهای دیگری بودند که فعالتر بودند و مذاکرات خود را «پیشرفتهتر» تعبیر میکردند. در مقایسه با آنها آلمانیها خیلی خویشتندار بودند و اولویت امر سیاسی را فراتر از تعهدات اکیدا رعایت کردند. از این رو کاملا درست است که وقتی پرده فرو میافتد و توافقنامه امضا میشود، نباید بیشتر منتظر شد، بلکه باید سریعا وارد عمل شد و میدان را به دیگران واگذار نکرد.
وی افزود: در هر گردهمایی اینجا این توافق میان طرف آلمانی و ایرانی وجود دارد که در جریان این دیدار، هنوز معاملهای انجام نمیگیرد، بلکه این سفر جنبه مقدماتی دارد و تا اندازهای سفر نمادین است تا نشان دهد که موفقیت در مذاکرات فقط روی کاغذ نبوده است، بلکه همچنین بیان خود را در دیدارهای مشخص شخصی هم مییابد. رئیس اتاق صنایع و بازرگانی آلمان ـ ایران با اشاره به حوزههایی که از رفع تحریمها بیشترین سود را میبرند، اعلام کرد: ساختارهای قدیمی مناسبات آلمان و ایران احیا میشوند؛ یعنی پیش از هر چیز ماشینسازی و احداث تاسیسات، صادرات قطعاتی برای صنایع خودرو، در حجم معینی مواد خام برای شیمی، داروسازی و نیز فناوری پزشکی و همچنین همه صادرات ممکن دیگر برای صنایع چاپ و دیگر حوزهها. ولی ماشینسازی و احداث تاسیسات در کانون قرار دارد و این بخش بیش از همه از عقبماندگی آسیب دیده است و بنابراین بیش از همه نیز سود خواهد برد.
برنبک در پاسخ به اینکه چه باید روی دهد تا مناسبات اقتصادی دوباره اعتلا یابد، گفت: در این باره باید گفت که بزرگترین بخش صادراتی آلمان اصلا مستقیما مشمول تحریمها نبود، بلکه بیشتر از گذرگاه تصمیمهای غیرقضایی، موسسهای و سیاسی محدود شده بود. برای نمونه بانکهایی بودند که برای آنها عملا فقط بخش کوچکی مانند پرداختها به ایران ممنوع شده بود. ولی آنها بعضا بهطور صد درصد از انتقال پول یا پرداختها در رابطه با ایران خودداری میکردند. دیگر موضوع ابدا بر سر آن نبود که کالاهای تخصصی مشخصی ممنوع هستند، بلکه از ترس مجازاتهای ایالاتمتحده آمریکا هرگونه پرداختی در رابطه با ایران رد میشد؛ صرفنظر از اینکه معاملات در زمینه کالاهای بشردوستانه باشند، یا پولهای خصوصی باشند یا اینکه واقعا کالاهایی باشند که در معاملات نگاهی انتقادی به آنها وجود داشت. بنابراین مساله اصلی که باید حل شود این است که مناسبات عادی بانکی و امکان انتقال پول دوباره برقرارشده و در گام دوم تامین مالی از طریق اوراق اعتباری و در گام سوم «بیمههرمس» در پایان این زنجیره حل شود ولی این امر قطعا یک یا دو سال طول خواهد کشید تا خود را تثبیت کند.
وی با اشاره به وابستگی اقتصاد ایران به درآمدهای نفتی گفت: برای ایران کاهش بهای نفت وقتی بخواهد دوباره به بازار جهانی بازگردد طبعا یک تنگنا است. بنابراین ایران باید دو برابر نفتی را در مقایسه با زمانی بفروشد که بهای نفت بشکهای 100 دلار آمریکا یا بیشتر بود، تا بتواند به سطح درآمدهای آن زمان خود برسد. اما ایران در حال حاضر نمیتواند از این تنگنا رهایی یابد، مگر از طریق افزایش صادرات نفت، اکتشافات و مدرنیزه کردن و نوسازی پالایشگاهها. ایران همزمان میخواهد از وابستگی یکجانبه به صادرات مواد خام فاصله بگیرد و نیرومندتر به پهنه پردازش موادخام و فروش فرآوردههای آن روی آورد. اما این کار نیز مستلزم پول است و سرمایهگذاری در پتروشیمی، وقتی کسی بخواهد تجهیزات آن را در غرب بخرد، نیازمند دلارها و یوروهای فراوانی است. از چین هم نمیتوان آن کیفیتی را به دست آورد که ایران خواهان آن است. بنابراین این مشکل را نهایتا فقط میتوان از طریق پیشرویهای دلیرانه و طبعا همچنین از طریق بهبود مناسبات با کشورهای صادرکننده مانند آلمان حل کرد.
رئیس اتاق صنایع و بازرگانی آلمان ـ ایران گفت: ایران بنا را بر این گذاشته است که دیگر نباید به زمان پیش از کسب موفقیت اخیر بازگشت و تحریمها هم بازنخواهند گشت، بهگونهای که شالوده سرمایهگذاریهای آینده فراهم است. از این حیث در نیمه دوم سال جاری شاهد افزایش آشکار ارقام صادرات آلمان خواهیم بود. تجارت سریعا صورت میگیرد. معنای آن این است که باید قراردادهای مقدماتی را به قراردادهای نهایی تبدیل کرد، سپس باید پرداخت بانکی را از طریق کشور ثالث یا بانکی در خارج انجام داد، یا باید در صورت لزوم با یک چمدان پول پرداختها را انجام داد تا کالای سفارشی تحویل داده شود. شرکتهای حملونقل و باربری در حال حاضر ـ و این برای دو سال آینده نیز اعتبار دارد ـ نمیتوانند از اوضاع بد سفارشها با ایران گله کنند. آنها مشغولیت زیادی دارند تا کل محمولهها را تا تهران حمل کنند.