آسیب شناسی فضای اخلاقی تجارت و تجار ایرانی

[مرتضی]

سلام به اهالی تاجر بانک
این تاپیک رو چند روز پیش هم ایجاد کردم ولی متاسفانه موقع ادیت به خاطر کم دقتی خودم، باعث حذف کلی تاپیک شدم. از دوستان عزیز " حاجی " و " فرصت " عذرخواهی میکنم بابت اینکه پستهاشون در تاپیک قبلی پاک شد.

لازم به توضیح هست که فقط و فقط غرض از نوشتن این مطالب آسیب شناسی یک اخلاق تجاریست و امیدوارم و خواهش میکنم دوستان برداشت شخصی نکنن و کسی ناراحت نشه.

خیلی سعی کردم که عنوان تاپیک گویای منظورم باشه، ولی فکر میکنم نتونستم با عنوان متن رو کامل توضیح بدم. به همین خاطر توضیحاتی رو در اینجا میارم و امیدوارم دوستان هم در بحث شرکت کنن.

در واقع ایده ایجاد تاپیکی با این موضوع از تجربه شخصی خودم در مدتی که در تجارت بودم و فعالیت در این فروم و دنیای مجازی نشات میگیره؛ با مرور چند داستان گونه و خاطرات واره و نقل قول، بحث رو باز میکنم:

#وقتی کلاسهای مختلف بازرگانی در اتاق بازرگانی تهران رو شرکت میکردم، یادمه استادها فقط در چهارچوب کتابهای درسی ( که جالب بود نویسندشون هم خودشون بودن و به زور به ما میفروختن_ چون مجبور بودیم بخریم) تدریس میکردن و قشنگ یادمه وقتی سوالی راجع به یک پروژه خودمون، که اتفاقا مربوط به بحث کلاس هم میشد میپرسیدیم ( در واقع یک مثال عملی) استاد مربوطه انگشت سبابه و انگشت شست رو به هم میمالید و اشاره میکرد که باید پول بدی تا بهت بگم.

#بسیار پیش اومده در این فروم یا حتی فرومهای مشابه در جواب بسیاری از سوالات دوستانی فقط شماره تلفن دفترشون رو گذاشتن و تقاضای تماس برای جواب به سوال و حل مشکل داشتن.

#یادمه وقتی داشتیم دفتر چین رو راه اندازی میکردیم، برای تحقیق، خودم به شخصه با هرکسی که اینجا دفتر داشت یا در کار تجارت با چین بود، مشورت کردم فقط در صدد مایوس کردن و ناامید کردن ما بودند...

#در چین وقتی از دوستان ( همکار بگیم بهتره) تاجر سوالی پرسیدم ( مخصوصا در روزهای اول) یا کمکی نکردن یا به عمد جوابهایی دادن که بعدا فهمیدم اشتباه بوده...

من میدونم و کاملا آگاه هستم که خیلی ها هم هستند که خلاف این صحبتها و مثالهای من کاملا بدون چشم داشت از هر کمکی که از دستشون بر بیاد به همکاران و دوستان و تجار دیگه ، دریغ نمیکنن. مثال این اشخاص در همین فروم زیاد هست...اما من میخوام کمی بدبینانه به موضوع نگاه کنم و کمن حتی طلبکارانه...

آیا واقعا دریغ کردن اطلاعات از دیگران یک شگرد یا سرمایه به حساب میاد؟ آیا این یک استراتژی در تجارت میتونه باشه؟ آیا با سواد بودن ما به قیمت بی سوادی دیگران میتونه باعٍث ارتقاء مقام ما یا موفقیت در تجارتمون بشه؟

در یک برنامه تلویزیونی، جناب عسگر اولادی که یکی از تجار موفق و به نام ایران هستند، فرمودن: من اطلاعات تجارت و کارم رو در اختیار هیچ کسی قرار نمیدم چون سرمایهء من هست. ( یا جمله ای شبیه این)

مثال من از جناب عسگر اولادی اصلا تحلیل و نقد شخصیت ایشون نیست، فقط این مثال برای این آوردم، که حتی بزرگترین تاجر این مملکت هم چنین بینشی داره...