سفرنامه چین

[بهزاد]

وقتی وارد فرودگاه گوانجو میشید مثل اکثر کشورها اولین چیزی که به چشم میخوره رستوران زنجیره ای مک دونالده. مک دونالد نماد کاپیتالیسم امریکایی که با صرف هزینه های سنگین تبلیغاتی همچنان در صدر بزرگترین فروشنده مواد غذایی دنیا قرار داره.
رستورانی با 35 هزار شعبه در سرتاسر جهان و یک و نیم میلیون پرسنل که ششمین برند تجاری دنیا شناخته میشه و روزانه غذای نزدیک به 70 میلیون نفر رو معادل جمعیت ایران رو تامین میکنه. ایجاد یک همچنین سازمانی با این ابعاد و بازار هدفی برای مایی که در فضای بسته ایران زندگی میکنیم کمی سخت به نظر میرسه.
مواد اولیه ای که در این رستوران مورد استفاده قرار میگیرند 100 درصد تولید خود مک دونالد هستند. از گوجه فرنگی و سیب زمینی گرفته تا نان و کنجد روی نان همگی تولید کمپانی مک دونالد تولید می شوند. دستور پخت ساندویچ ها هم در تمام رستوران یکسانه. به همین دلیل هم در تمام رستوران های مک دونالد طعم های یکسانی رو تجربه می کنید.

تعداد زیاد شعبات مک دونالد اون رو به یکی از بزرگترین و فعالترین شرکت ها در حوزه املاک و مستغلات هم تبدیل کرده.

از طراحی شعبات مک دونالد کاملا مشخصه که رستوران بر اساس طرحی نوشته شده طراحی شده، از فضای بازی کودکان گرفته و دکوراسیون های جالب گرفته تا سرو انواع بستی و نوشیدنی های سرد و گرم که فقط مختص خود مک دونالده.


حرف و حدیث هم پشت سرش زیاده، از نقض حقوق کارگران، عدم رعایت بهداشت گرفته تا ایجاد مشکلات محیط زیستی. به شکلی که 16 اکتبر هر سال روز جهانی ضد مک دونالد نامیده میشه. اما از نگاه بزینسی این شرکت به عنوان یک شرکت موفق در صنعت مواد غذایی کاملا قابل احترامه.
مک دونالد داره روزانه غذای مردم کشوری به اندازه جمعیت ایران رو تامین میکنه.

البته به نظر من هیچ غذایی غذای ایرونی نمیشه. از نظر طعم و مزه به شخصه فست فودهای ایرونی رو به این غذاها ترجیح میدم. اما هر چی باشه خیلی بهتر از غذاهای چینیه که اصلا با ذائقه ما همخونی نداره.