سفرنامه چین

[بهزاد]

سفر در نوع خودش امتیازای زیادی داره، هم باعث آرامش روح و روان میشه و هم تجربیات انسان رو از محیط اطرافش بالاتر میبره. ولی چه خوبه که از این سفرها استفاده بیشتری بشه و حاصل اون رو به صورت مکتوب در بیاریم یعنی سفرنامه!!!!

من تقریبا به تمام نقاط ایران به واسطه شغلم سفر کردم. یکی از دلایلی که شغلم رو دوست داشتم در سفر بودنه. ذاتا آدمی هستم که به سکون علاقه چندانی ندارم و شغل تجارت برای من با این ویژگی شخصیتی بسیار هیچان انگیز بوده. من پرواز درناها و مرغابی های سیبری رو در تالاب میانکاله با چشمان خودم نظاره کردم. زیبایی های طبیعت گردنه حیران، هوای مه آلود جنگل های مازندران و گیلان، باغ های انگور ارومیه، طعم ترش سیب های جابان، ذلالی آسمان کویر ایران رو دیدم و با مردمان خون گرم جنوب نشستم و برخاستم. در سفر دیدم که معیشت مردم چگونه تامین میشه، چطوری ارتزاق می کنند و افکار و رفتار مردمان مختلف رو میشه بهتر درک کرد و تمام اینها میتونه تلنگری باشه بر این که دنیا رو نباید فقط از زاویه نگاه خودم نگاه کنم.

البته ما ایرونی ها کلا با نوشتن میانه چندانی نداریم و این مسئله رو از تعداد سفرنامه های به جا مانده از دیرباز میشه لمس کرد.



امسال تصمیم گرفتم برای اولین بار سفری به چین داشته باشم.
سفری برای اشنایی هر چه بیشتر با مردمانی که از جنس ما نیستند.
سفری برای دیدار با دوستانی عزیز تر از جان.
امیدوارم این گزارش برای دوستان مفید باشه.